วัดตึก

นอกกำแพงเมืองสุโขทัยด้านทิศตะวันตกนั้น ในสมัยโบราณเป็นเขตที่จำพรรษาของ พระสงฆ์ฝ่ายวิปัสสนาธุระ ซึ่งเรียกว่า "อรัญญิก" ซึ่งกร่อนมาจากคำภาษาบาลีว่า "อรัญญิกาวาส" แปลตรงตัวว่า "วัดป่า" ในเขตอรัญญิกของเมืองสุโขทัย ซึ่งมีทิวเขาสลับซับซ้อน ป่าไม้ ลำธาร อารามหลายแห่งตั้งอยู่นั้น อาณาบริเวณที่เรียกว่า "ป่ามะม่วง" คงจะมีความสำคัญที่สุด ด้วยมีอารามสำคัญที่เรียกว่า "วัดป่ามะม่วง" อันเป็นที่ประทับของสมเด็จพระมหาธรรมราชาลิไทเมื่อทรงผนวช มีวัดศรีโทนที่ประทับของสมเด็จพระมหาสวามีสังฆราช และเทวสถานอยู่ในบริเวณด้วย ปัจจุบันโบราณสถานเหล่านี้ก็ยังปรากฏซากปรักหักพังอยู่ ทว่า มณฑปขนาดเล็ก ที่มีผนังทึบสามด้าน หันหน้าไปทางทางทิศตะวันออก มีช่องประตูที่มีส่วนบนเป็นซุ้มแหลม ภายในเป็นที่ประดิษฐานพระพุทธรูปแต่หักพังลงเสียแล้ว ที่ชาวบ้านเรียกกันว่า "วัดตึก" นั้น กลับไม่สามารถชี้เฉพาะว่าแต่เดิมมีชื่อว่าอะไร จะเป็นวัดหนึ่งต่างหาก หรือเป็นส่วนหนึ่งของวัดสำคัญอื่นๆ ก็มิทราบได้ ทว่าคุณค่าของโบราณสถานแห่งนี้ไม่ได้อยู่ที่ชื่อหรือสถานะของวัด หากอยู่ที่สถาปัตยกรรมและการตกแต่ง โดยเฉพาะร่องรอยของการประดับด้านนอกของมณฑปด้วยลายปูนปั้น ที่เมื่อหลายสิบปีก่อนยังมองเห็นเกือบสมบูรณ์ แต่ปัจจุบันหลุดร่วงลงเกือบหมด เหลือเพียงท่อนแขนของบุคคล และสิ่งที่คล้ายกับบันได สันนิษฐานว่าเคยเป็นส่วนหนึ่งของภาพเหตุการณ์ในพุทธประวัติตอนเสด็จลงจากสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ ซึ่งช่างสุโขทัยนิยมสร้างกันในอดีต ดูข้อมูลเพิ่มเติมได้ที่ Link : http://www.phraruangheritage.com/th/travel_historicalpark_sukhothai_wat_tuk.php